ความแปลกประหลาด การระเบิด และความเร่งรีบเหนือสิ่งอื่นๆ ในแบบเรียลไทม์ เราได้เห็นนักวิจารณ์ชมเรียงความที่เขียนขึ้นอย่างดีของพวกเขาจมลงสู่ก้นบึ้งของอินเทอร์เน็ตราวกับก้อนหิน เมื่อกล้องของเราหมุนไป นักวิจารณ์คนหนึ่งในหนังสือพิมพ์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศก็เดินจากโต๊ะบรรณาธิการคนหนึ่งไปยังอีกโต๊ะหนึ่ง พยายามทำความเข้าใจว่าเหตุใดบล็อกโพสต์จึงถูกระเบิด และท้ายที่สุดก็พัง
ทลายลงด้วยการแสดงอารมณ์ที่เคลื่อนไหวพิจารณา
ด้วยว่าเครื่องมือของศิลปินที่ครั้งหนึ่งเคยหายากได้กลายเป็นที่แพร่หลาย เพียงแค่ปัดหรือคลิกไป ไม่ใช่แค่การที่โลกศิลปะเปลี่ยนไป ด้วยการแสดงศิลปะที่ลงอินสตาแกรมได้และวาทกรรมที่ขับเคลื่อนด้วยแฮชแท็ก แต่สถานที่ทางศิลปะในโลกก็เปลี่ยนไปด้วย ประชากรจำนวนมากกำลังแสดงออกและสร้างวัฒนธรรมทางสายตาในระดับที่ยากจะคาดคิด แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกสิ่งที่ดำเนินอยู่ในชีวิตประจำวันของเรา
เป็นศิลปะ แต่บางอย่างก็เป็น และความแตกต่างระหว่าง
สิ่งที่โง่เขลากับบางสิ่งที่จริงจังอาจเป็นเรื่องยากที่จะมองเห็น ในความเป็นจริง ผู้ตอบแบบสำรวจแนะนำว่าในขณะที่ผู้ชมของพวกเขาได้รับข้อมูลเกี่ยวกับศิลปะมากขึ้นตั้งแต่มีอินเทอร์เน็ตเพิ่มขึ้น ผู้ชมกลุ่มเดียวกันเหล่านั้นก็สับสนเกี่ยวกับศิลปะมากขึ้นเช่นกัน“จังหวะของฉันคือคุณค่า—การอภิปรายอย่างลึกซึ้ง บทสนทนา และความขัดแย้งเกี่ยวกับสิ่งที่เราให้ความสำคัญ” เจน เกรฟส์ อดีตนักวิจารณ์ศิลปะของ
กล่าว of the 2017 เมื่อเราพูด เกรฟส์—a ผู้เข้ารอบ
สุดท้ายสำหรับรางวัลพูลิตเซอร์และนักวิจารณ์ศิลปะคนสุดท้ายในซีแอตเติลในเวลานั้น กำลังจัดข้าวของเพื่อออกจากตำแหน่งที่เธอเคยดำรงตำแหน่งมากว่าทศวรรษ “ฉันจงใจทำงานในตลาดที่ไม่ใช่นิวยอร์กและแอลเอ” เธอกล่าวเสริม “ฉันตั้งใจทำงานในร้านที่เป็นที่สนใจของคนทั่วไป และฉันก็ทำมัน—ที่สำคัญสำหรับฉัน—ฝังอยู่ในบริบทของพลเมือง ในเมืองที่ฉันต้องรับผิดชอบ”มีหลายวิธีในการอธิบาย “คุณค่า”
ที่ Graves ระบุ ฉันเชื่อมานานแล้วว่าคุณสมบัติที่สำคัญ
ประการหนึ่งของศิลปะคือการเชื่อมโยงเรากับประสบการณ์ของผู้อื่นท่ามกลางความแตกต่างและการแบ่งแยกประเภทต่างๆ มันกระตุ้นให้เกิดความเห็นอกเห็นใจ คุณภาพนั้นขาดไม่ได้ในขณะนี้ในระดับโลก—และในระดับท้องถิ่นด้วยนั่นคือสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ในมิลวอกี แต่มันเป็นบทเรียนที่ฉันกำลังดำเนินการด้วยวิธีใหม่ๆ ในทุกวันนี้ เนื่องจากฉันได้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวของตัวเองเมื่อต้นปีนี้ หลังจากกว่า 18 ปี
Sentinelงานของฉันในฐานะนักวิจารณ์ศิลปะและสถาปัตยกรรม
ถูกกำจัดด้วยการลดขนาดทั้งระบบ เมื่อฉันเดินออกจากประตูเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ปีที่แล้ว ฉันออกจากอาคารซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นที่เก็บแท่นพิมพ์ในห้องใต้ดิน และนั่นคือความมุ่งมั่นของหนังสือพิมพ์ที่มีต่อวัฒนธรรม หอศิลป์ที่ดำเนินการโดยหนังสือพิมพ์ซึ่งดูแลโดยนักวิจารณ์ที่อยู่ก่อนหน้าฉันหลายทศวรรษ ก่อนหน้านี้. นั่นคือตอนที่ฉันกลายเป็นเพียงนักเขียนอิสระอีกคนหนึ่งที่กำลังค้นหา
